SOFAM

Colombe Lange, Branche d’Orme et glycines, 2019 Acrylic on Japanese white Kozo paper, 90×120 cm

 

1/7

Colombe Lange, Deux dessins ‘Plantain Lancéole’, 2019. Black ink on Japanese white Kozo paper, 60×90 cm

2/7

Colombe Lange, Deux dessins ‘Plantain Lancéole’, 2019. Black ink on Japanese white Kozo paper, 60×90 cm

3/7

Colombe Lange, Bourgeons de noisetiers et d’Hamamélis, 2020. Acrylic on Coton Arches paper, 100×150 cm

4/7

Colombe Lange, Silènes et Ombellifères, 2020. Acrylic on Coton Arches paper, 50×75 cm

5/7

Colombe Lange, Eglantier et pois de senteur, 2020. Acrylic on Coton Arches paper, 100×150 cm

6/7

Colombe Lange, Mufliers, 2020. Acrylic on Coton Arches paper, 100×170 cm

7/7

Voor ze begint te tekenen keert Colombe Lange zich in stilte in het moment. Er ligt een groot blad op tafel. Haar onderwerp is nog onbekend, maar leeft al in het blad. De bewegingen die haar hand met een stift maakt, worden ingegeven door de interne wereld van de kunstenaar. Wanneer ze een stam tekent, duwt ze op de stift, en traceert ze de lijnen, verticaal en diep. Als ze dan de contouren op papier neerzet, van een ontluikende bloem, doet ze dat met fragiele gevoeligheid. Ze ademt in, en, alsof ze op een koord balanceert, luistert naar een leegte die haar vormen dicteert, zonder die op te willen vullen. De tekening verschijnt van moment naar moment. Ze vergelijkt het proces met een visuele haiku die het vluchtige viert. Het plantenportret is geciseleerd. Goud monochroom op papier. Stilstaand, als een icoon, of ritmisch en kleurrijk, in harmonische overvloed, krioelend op weg naar de abstractie.

Before she undertakes one of her drawings, Colombe Lange tunes in to the moment. A large piece of paper is placed on a table. Sensing all she feels, she picks up a marker and allows her gestures to unfold. Depicting a trunk, she presses down, tracing the lines, vertical and deep. Then, with delicate tenderness, she draws the outlines of a newly opened flower. She breathes into her markings. As if poised on a wire, she listens, to the void that informs the shape, yet doesn’t aim to fulfill it. From moment to moment, the drawing appears. She likens the process to a visual Haiku that celebrates evanescence. The vegetal portrait is chiselled, a golden monochrome on the page. It is stationary, like an icon, or rhythmic and full of colour, a harmonic abundance, as the teeming interleaving creeps towards abstraction.

La grande feuille blanche est posée sur la table. Son sujet est présent, vivant en elle. Dans le silence intérieur, elle prend le feutre. Elle fait la paix pour entrer pleinement dans la sensation. C’est la danseuse qui engage le corps, qui déroule son geste. Elle trace les forces vigoureuses du tronc dans un trait appuyé, vertical, profond. Puis, délicate, tendre, suspendue, sa main dessine la fleur fraichement éclose. Respirer dans le trait. Faire une pause. Comme marchant sur un fil, elle écoute le vide qui nourrit la forme sans vouloir l’aboutir. D’instant en instant le dessin apparait. La démarche est celle d’un haiku visuel, qui vise à dire et célébrer l’évanescence des choses. Le portrait végétal évoque une épure ciselée, se fait monochrome doré comme une icône, ou encore, abonde en harmoniques rythmées, colorées. Littéralement et splendidement foisonnants, ses entrelacs tracent alors des chemins proches de l’abstraction.